RYS HISTORYCZNY
Najstarszą miejscowością terenu gminy Rokiciny, o której donoszą pierwsze źródła historyczne z 1128 roku był Łaznów.
Wieś nosiła wówczas nazwę Łaźnie i należała do kasztelanii wolborskiej. Leżała na przecięciu szlaków handlowych łączących
Brześć Kujawski z Sandomierzem oraz Kalisz z Lublinem. W1430 roku w miejscowości został wybudowany kościół, a rok później
erygowano parafię łaznowską.
W wyniku akcji kolonizacyjnej podjętej z Łaznowa powstały kolejne miejscowości obecnego obszaru gminy: Wilkucice, Łaznowska Wola,
Rokiciny oraz Popielawy. Pierwsze wzmianki o miejscowości Rokiciny pochodzą z roku 1506. W 1576 roku miejscowość posiadała 8 łanów
ziemi uprawnej, 30 osadników, 3 komorników, 4 rzemieślników i karczmę wraz z domostwem. Swoją dziesięcinę wieś przekazywała
scholastykowi kolegiaty łowickiej. Administracyjnie ziemie obecnej gminy należały do Księstwa Łęczyckiego. W wyniku II rozbioru w 1793 roku
obszar gminy wszedł w skład państwa pruskiego. Kolejne zmiany nastąpiły po III rozbiorze, kiedy województwo łęczyckie zostało podzielone
pomiędzy departamenty: kaliski i warszawski. W wyniku tego podziału powiat brzeziński, do którego należały gmina i parafia Łaznów, oraz powiat
łęczycki znalazły się w departamencie warszawskim. Czas trwania Królestwa Kongresowego aż po lata siedemdziesiąte XIX wieku to dalszy proces
zasiedlania obszaru gminy. W latach 1817-1860 powstawały kolejne miejscowości: Janinów, Maksymilianów, Reginów, Eminów, Albertów, Stefanów,
Michałów. Gmina posiadała połączenia drogami bitymi z Brzezinami, Ujazdem, Wolborzem, a z czasem również z Tomaszowem i Łodzią.
Tereny dzisiejszej gminy nie były bogate przemysłowo – jedynym zakładem była fabryka terpentyny i smoły, która znajdowała się na terenie Mikołajowa i Chrustów Nowych. Ponadto w Łaznowie znajdowały się dwa młyny, trzy kolejne w Łaznowskiej Woli i aż cztery w Rokicinach-Kolonii.
Szansa na skokowy rozwój gminy pojawiła się w 1846 roku podczas budowy odcinka kolei Warszawa –Wiedeń. W tym czasie w Rokicinach powstała
stacja kolejowa, a wieś zyskała status strategicznego punktu przeładunkowego towarów wiezionych do Łodzi i Tomaszowa. Do czasu powstania kolei w Łodzi wyprodukowane towary, surowce oraz węgiel potrzebny w kotłowniach łódzkich fabryk transportowane były drogą z Rokicin. Zabytkowy, okazały budynek dworca pamiętający czasy Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej zachował się do czasów współczesnych. Wkrótce po stacji kolejowej, w 1848 roku powstał również eklektyczny, jednopiętrowy murowany budynek zajazdu poczty konnej stanowiący punkt przeładunkowy dla towarów z Łodzi i Tomaszowa. Po poddaniu gruntownej konserwacji w końcu lat 80-tych XX wieku, przeszedł on we władanie Gminnego Ośrodka Kultury. Dalszy rozwój Rokicin jako przeładunkowej stacji kolejowo – towarowej napotkał opór właściciela folwarku w Rokicinach, który nie wyraził zgody na sprzedaż wystarczającej części gruntów potrzebnych do budowy węzła kolejowego.
Podczas I wojny światowej wielu mieszkańców gminy znalazło się w szeregach POW, a później Legionach Józefa Piłsudzkiego.
Niektórzy brali udział w wojnie 1920 roku z bolszewikami za co otrzymali nadziały ziemi. W latach międzywojennych na terenie gminy prężnie działały koła młodzieży „Wici”. Rozwijał się także ruch ludowy. W czasach okupacji aktywnie walczyły z Niemcami oddziały Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich, co skutkowało aresztowaniami i prześladowaniami ze strony okupanta. Podczas II wojny obszar Rokicin był podzielony wzdłuż linii kolejowej na obszary włączone bezpośrednio do III Rzeszy (część zachodnia) i tereny należące do Generalnej Guberni(część wschodnia).
W 1953 roku nastąpiła reforma administracji terenowej, w wyniku której zmieniona została nazwa gminy i przeniesienie siedziby władz – mocą rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie zmiany nazw niektórych gmin województwa łódzkiego dotychczasową gminę Łaznów zastąpiła gmina Rokiciny (Dz. U. z 10.09.1953, nr 42 poz. 199). Ustalony został obszar gminy w dzisiejszych granicach.